برای چه نوع عفونت های قارچی ضد قارچ استفاده می شود؟

عوامل ضد قارچی به طور گسترده ای برای درمان عفونت های مختلف ناشی از قارچ ها استفاده می شود. انواع مختلفی از عفونت های قارچی وجود دارد. انتخاب و استفاده از عوامل ضد قارچ بسته به محل عفونت ، نوع قارچ و شدت عفونت متفاوت است. به طور کلی ، از عوامل ضد قارچ عمدتاً برای درمان عفونت های قارچی پوست ، ناخن ها ، غشاهای مخاطی و اندامهای عمیق استفاده می شود.
عفونت های قارچی پوست یکی از رایج ترین انواع است و معمولاً توسط درماتوفیت ها ایجاد می شود. درماتوفیت نوعی قارچ است که می تواند در Corneum Stratum زنده بماند. عفونت های متداول شامل Tinea Pedis ، Tinea Cruris ، Tinea Corporis و Tinea Capitis است. عوامل ضد قارچ تأثیر درمانی خوبی بر این عفونت ها دارند. داروهای ضد قارچ موضعی مانند کلوتریمازول و ایتراکونازول می توانند به طور موثری رشد قارچ ها را مهار کنند ، التهاب را کاهش دهند و سلامت پوست را بازگردانند.
عفونت های قارچی ناخن ، که از نظر پزشکی به عنوان اونیکومیکوز شناخته می شوند ، در اثر حمله قارچ به ناخن ها و ناخن های پا ایجاد می شوند. اونیکومیکوزیس معمولاً به عنوان تغییر رنگ ، ضخیم شدن یا شستشوی ناخن ها ظاهر می شود و حتی ممکن است باعث از بین رفتن ناخن ها شود. با توجه به ساختار خاص ناخن ، داروهای ضد قارچ قوی تر برای درمان اونیکومیکوز مورد نیاز است. برخی از داروها ، مانند Terbinafine و Itraconazole ، می توانند به صورت خوراکی برای درمان اونیکومیکوز مصرف شوند. اگرچه دوره درمان طولانی است ، اما اثر قابل توجه است.
عفونت های قارچی مخاطی در دهان ، مهبل و دستگاه گوارش شایع است. شایع ترین عفونت قارچی مخاطی توسط کاندیدا آلبیکنس ایجاد می شود ، که در هنگام ضعیف بودن سیستم ایمنی بدن ، به راحتی می توان آنرا تکثیر کرد و باعث کاندیدیازیس دهان یا کاندیدیازیس واژن می شود. از عوامل ضد قارچ مانند فلوکونازول و نستاتین اغلب برای درمان این عفونت های مخاطی استفاده می شود. داروهای خوراکی و پمادهای موضعی می توانند به طور موثری عفونت های قارچی را کنترل و از بین ببرند و به بازگرداندن عملکرد طبیعی مخاط کمک کنند.
عفونت های قارچی عمیق اندام پیچیده تر است و معمولاً در افرادی که دارای ایمنی کم هستند ، مانند بیماران مبتلا به ایدز و بیماران مبتلا به سرطان. عفونت های قارچی عمیق متداول شامل عفونت های قارچی ریوی و عفونت های قارچی منتشر شده هماتوژن است. قارچ هایی که باعث ایجاد این عفونت ها می شوند شامل آسپرژیلوس ، کاندیدا و کریپتوکوک است. این عفونت ها به داروهای ضد قارچ قوی تری نیاز دارند ، معمولاً درمانهای سیستمیک مانند فلوکونازول ، ووریکونازول و آمفوتریسین B. به دلیل شدت و پیچیدگی عفونت های عمیق قارچی ، برنامه های درمانی معمولاً باید متناسب با نوع پاتوژن ، وضعیت ایمنی بیمار ، بیمار ، و محل عفونت
علاوه بر این ، برخی از داروهای ضد قارچ برای جلوگیری از عفونت های قارچی ، به ویژه در جمعیت پرخطر ، مانند بیمارانی که تحت درمان با سرکوب کننده سیستم ایمنی یا بیماران پس از پیوند عضو قرار دارند ، استفاده می شود. این جمعیت به دلیل سیستم ایمنی ضعیف آنها مستعد ابتلا به عفونت های قارچی هستند. بنابراین ، از عوامل ضد قارچ می توان به عنوان یک اقدام پیشگیرانه برای کاهش بروز عفونت های قارچی و محافظت از سلامت بیماران استفاده کرد .